Kuala lumpur’da birkaç gün mola verdikten sonra vapur ile Endonezya’ya geçmek istiyoruz. Fakat vapur saatleri ve kalkış yerleri ile ilgili net bir bilgi alamıyoruz. Bunun için net bilgiye ulaşabileceğimizi söyledikleri Malezya turizm ofisine gidiyoruz. Orada günde tek sefer saat 10:30’da feribot olduğunu ve yaklaşık 50km uzaklıkta ki Port Kalng’tan kalktığı öğreniyoruz. Sabah tren ile gitmemizin mümkün olduğunu böylece KL’de ki yoğun trafikte bisiklete binme derdinden kurtulup iskeleye trenle ulaşabileceğimizi söylüyorlar.
Ertesi sabah otele yakın olan tren istasyonuna vardığımızda bize söylendiği gibi tren olduğunu fakat bize gene söylenenin tam tersi trene bisikletleri koyamayacağımızı öğreniyoruz. Bir anda büyük bir karmaşanın ortasında trafiğin içinde çıkışı olmayan bir durumda buluyorum kendimi. Uzun pazarlıklar fayda etmeyince trenle başka bir liman kentine gitmek için bilgi alıyorum. Söylenenler ise bizi pek fazla rahatlatmıyor. Çünkü trenle Malaka ya da George Town’a gitme ihtimalimiz var. İki kente de tren sabaha karşı varıyor ve şehirlere 30-40km kadar uzakta kalıyor. Pek fazla bilgi sahibi olmadığımız yerlerde gecenin 3’ünde bisikletle şehre varmak ve feribotu yakalamak fikri son derece anlamsız. Geriye tek seçenek olan bisikletle 50km uzaklıkta ki port Klang’a ulaşmak ve geceyi orada geçirdikten sonra ertesi sabah vapura binmek kalıyor.
Klang’a giden yolu, güzel yol tarifi sayesinde şaşırmadan buluyoruz. Otobandan gitmemiz gerekmesine rağmen otobanın kenarında motorlar için bağımsız bir yol yapılmış ve bu yol gideceğimiz yere kadar kesintisiz devam ediyor. Bu son derece güvenli yol keyfimizi biraz yerine getiriyor ve şansın bizden yana döndüğünü gösteriyor. Şehre varınca durmadan 12km ilerideki iskeleye gidip gerekli bilgilere ulaşıyoruz. Geceyi çok ucuz sayılmayacak bir otelde geçirdikten sonra ertesi gün erkenden iskelede oluyoruz. Burada her ihtimale karşı gidiş dönüş bileti alıyoruz ve bisikletlerimizi bin bir zahmetle feribot dedikleri ufak tekneye yerleştiriyoruz. Bu teknelere motorlu bir taşıt koymak imkansız çünkü taşıtı omzunuzda taşıyıp kalasların üzerinde gemiye yerleştirmeniz gerek. Gemide zaten polyesterden yapılmış üzerinde ki insan yükünü ancak taşıyacak kapasitede. İskelede tanıştığımız ve çocukları olunca adını RTE koymak isteyen Filistinli bir genç bize Endonezya hakkında ki heyecanımızı kat kat arttıracak bilgiler veriyor ve Tayland’dan bile daha güzel insanların bulunduğu bir ülke olduğunu inanarak söylüyor. Daha sonradan öğrendiğimize göre hayatında hiç Taylan’da gitmemiş olmasına rağmen içimizde ki heyecan azalmıyor.
Ve büyük ümitler beslediğimiz Endonezya. Bizim geldiğimiz kent olan Dumai’den sınırda 25usd karşılığında vize alınabiliyor. Ve çok fazla bir zorluk çıkarmıyorlar. Daha burnumuzun ucunu dışarıya çıkarınca birkaç insan başımıza toplanıyor. İçlerinden birisi bize bir İngilizce hocasından bahsediyor. İstersek onun misafiri olabileceğimizi ve para ödemeyeceğimizi söylüyor. Pek güvenmememize rağmen ısrarlarını kıramayıp İngilizce hocası ile telefonda konuşuyorum. Ona şimdilik ne yapacağımıza karar vermediğimizi önce biraz sakin oturup plan yapacağımızı, eğer kalmak istersek kendilerine telefon ile ulaşacağımızı söylüyorum. Yani kibar bir biçimde teklifini reddettikten sonra iskeleden çıkıyoruz. İskelenin güvenliğinden şehrin merkezinin ne tarafta olduğunu öğrenip o yöne doğru gitmeye çalışıyoruz. Ama motorlar, kamyonlar her yönden geliyor. İlk başta bir süre soldan gitmeye çalışıyoruz, sonra trafiğin bizde ki gibi sağdan aktığına karar verip yön değiştiriyoruz. Sonra tekrar karar değiştirip sola sonra tekrar sağa… 4-5km kadar böyle devam ettikten sonra bu karmaşanın sebebini anlıyoruz. İleride çift yön olan yolu tek yöne düşürmüşler. Bu durumda da insanlar bir anda daralan yol yüzünden iki taraftan da gitmeye başlamışlar. Sıkıntılı bir bisiklet sürüşünden sonra Malezya’da ender olarak karşımıza çıkan çorbacılardan birisine girip birer çorba içiyoruz. Birkaç kişi biz çorbalarımız içerken başımıza üşüşüyorlar ve telefonları ile video ve fotoğraflar çekmeye başlıyorlar. Bir anda kendimi kafesteki maymun gibi hissediyorum. Onları kırmayıp beraber birkaç fotoğraf çektirdikten sonra dışarıda bisikletle şehri anlamaya ve bir otel bulmaya çalışıyoruz. Bir araba önümüzü kesiyor ve içinde ki güvenilir görünümlü bir genç bizimle konuşmak istiyor. Kendisinin de bir bisikletçi olduğu söylüyor ve o meşhur İngilizce hocasından bahsediyor. Artık bu kadar referanstan sonra bu öğretmen ile tanışmamak olmaz diyoruz ve bisikletçi çocuk önde biz arkada hocanın evine gidiyoruz. Muhsin hoca oldukça iyi niyetli ve inançlı birisiymiş. Hatta bitişikteki caminin yönetiminde olduğunu da gururla ekliyor. Bizi görünce çok seviniyor ve tabi Türk olduğumuzu öğrenince ısrarla bir gece daha kalmamızı ve kurban bayramının ilk gününde yan tarafta 6 öküz ve 2 keçinin kesilişini izlememizi istiyor. Bizde bu teklifini keyifle (?) kabul ediyoruz.
Dumai de bu iki gün boyunca birkaç İngilizce dersine girip çocuklarla konuşuyoruz. Sanırım bizimde onlar gibi İngilizceyi sonradan öğrenmiş olmamız, öğrencileri biraz daha rahatlatıyor. Daha önce gelen bizim gibi kurbanlara beklide yüzlerce defa sorulan ezberlenmiş soruları cevaplıyoruz ve onlara sorular soruyoruz. Son gecemizde ise birkaç öğrenci ile buluşup bir yerlerde meyve suyu içmeye gidiyoruz. Sansımıza video ekranına film gibi bir şeyler koyuyorlar. Yerel bir film izleyeceğim için kendimi şanslı hissediyorum. Ama bir anda sözleri sadece Allahü Ekber den oluşan bir parça başlıyor ve bitmiyor, kesintisiz devam ediyor. Elifle birbirimizde şu meyve suları bitse de gitsek gibisinden bakıyoruz. Allahu Ekberler o kadar yüksek sesteki kimse birbiri ile konuşamıyor. Daha sonra arkası cami şeklinde dekore edilmiş ve son ses Allahü Ekber müziği çalan arabalardan oluşan bir konvoy geçiyor. Odamıza vardığımızda ise evin bitişiğindeki camide aynı ses Allahu Ekber Allahu Ekber. Gece 1’e kadar dinleyip sızıyorum. Gece ara ara uyandığımı ve şarkının devam ettiğini hatırlıyorum. Sabah 5-6 gibi uyanınca aynı ses devam ediyor. Sanırım bu ülkede şehirlerde durmak bisiklete binmekten daha yorucu bir şey. Bu Allahu Ekberler bizim peşimizi ramazan boyunca bırakmayacak, ne zaman bir caminin yanından geçsek, bir alışveriş mağazasına girsek, televizyonu açık bir otele gelsek, bir Pazar yerini gezsek, kısa keselim ne zaman bir şehirde kalsak hep kulağımızın dibinde olacak. Kimse yanlış anlamasın ama insanın en sevdiği şarkıyı bile 24 saat aralıksız dinlemek zorunda bırakılması dayanılacak bir şey değildir.
Sabah biraz geç kalkıp namaz bitimine kadar odamdan çıkmıyorum. Daha sonra hızlıca bisikletlerimizi hazırlayıp dışarıda ki kıyımın fotoğraflarını çekiyoruz. Sanırım bu fotoğrafları burada paylaşmamak daha iyi olacaktır. Büyük bir sansürden geçen birkaç fotoğraf belki eklenebilir.
En son olarak bahsettiğim 8 canlının kesimini izleyip hemen Duri denilen yere doğru yola çıkıyoruz. İlk günlerde sesli olarak dile getirmesemde gün geçtikçe büyüyen bir sıkıntı; geri dönmek isteği hep benimleydi. En sonunda dağlık bölgede işkence gibi trafik ve zulüm gibi şehirlerden kurtulunca sesli olarak söyleyebildim: “eğer internetten sumatra ile ilgili fotoğrafları görmemiş olsaydım, Ahmet Mumcunun gezi yazılarını incelememiş olsaydım bir dakika bile durmaz hemen ilk gün Dumai’den geri döner oradan da Tayland’da geçerdim” . Ama birkaç berbat yol ve kent sonunda nihayet Bankiang’tan sonra yollar güzelleşmeye ve turumuzun en keyifli manzaralarını bize hazırlamaya başladı. Bangkiang öncesini anlatmamı benden istemezseniz sevinirim. Yazacak baş ağrısından başka bir şey yok. Ama sonrası tam bir tezat farklı bir dünya.
Bangkiang Harau Vadisi arası 145km ve denenmesi gereken bir yol. Burada sadece 1000m civarında bir tırmanış yapsanız da dağ yolunun yapısı sizi büyülüyor. Tam artık tükendiğim dediğiniz zamanda uzun bir iniş sizi bekliyor olacak fakat bu uzun iniş devam ettikçe endişelenmeye başlayacaksınız, çünkü ne yaparsanız yapın, yola ne kadar erken başlarsanız başlayın tekrar tırmanış yapabilecek zamanınız olmayacaktır ve Harau’ya varmak zorundasınızdır. Bu uzun iniş bol virajlı dağ yolundan sonra pedal çevirmeden 25km hızla gidebileceğiniz tatlı bir eğimde bir yarığın içinde devam ediyor ve bir anda bir uçurumda son buluyor. Bu uçurumu aşmak için yol konusunda dünyanın en beceriksizleri olduğuna emin olduğum Endonezyalı mühendisler virajlarda eğimi %20lere çıkan ve 9 virajdan oluşan olan ilginç bir varyant yapmışlar. Bu varyant daha sonradan öğreneceğim –ve tabi anında unutacağım- bir isimle ülkede ün yapmış. Buradan ters yönden gelen iki aracın nasıl geçtiğini tahmin bile etmek istemiyorum. Bu varyantın ismini bana anlatan kişi asıl padang ile bu yakınlarda ki bir göl arasında olan ve 44 virajdan oluşan mühendislik daniskasını görmemi önerdi. Ben sadece 9 kıvrımlısını görmüş ve şaşırmışken olmuşken 44 kıvrımlısını duymak bile beni şok etti. Endonezya insanlarını yollarda öldürmek için sanırım teknolojiyi sonuna kadar kullanacaktır. İtiraf etmek gerek bir bisikletli için araçlarına saatte 15-20km hız ile inmek zorunda oldukları bu tür tehlikeli yollardan inmek kadar keyifli bir şey olamaz.
Bu enteresan varyant bitiminde tam tırmanış başlıyor dediğiniz zamanda yol kendisine dağların içinde bir yarık bularak aynı tatlı eğimi ile devam ediyor ve bizi tam güneş batmak üzereyken Harau Vadisi yol ayrımına getiriyor. Burada vadiye ulaşmak için 5km daha pedal basmak gerek ama artık yol o kadar güzel ve güvenli ki keşke 5 değil 50km olsaydı diye düşünüyorum. En sonunda vadi girişinde dağların arasına sıkışmış bir köyde Eco Homestay adında ve geleneksek mimarinin en güzel örneklerinden birisine konaklamak üzere varıyoruz. Hemen burada iki gece kalmaya ve 4 gündür aralıksız devam eden stres, toz ve çamur, korna sesi ve motor gürültüsü dolu yolları unutmaya karar veriyoruz. Sanırım artık Endonezya ile ilgili güzel şeyler yazmak mümkün olacak. İlk olarak burada insanlar daha güzel ve insancıllar. İkincisi doğa muhteşem ve hiçbir yerde göremeyeceğiniz volkanlarla bezeli.
Bankinang Harau Vadisi arasında ki yol ile ilgili bilgi almaya çalışırken garip bir olay yaşıyoruz. Kısaca anlatayım: Bankinang’ta dolaşırken şehirde gördüğüm bir motor-taksi sürücüsüne Harau Valley’in kaç km olduğunu soruyorum. İyice düşünüp emin olduktan sonra 211km cevabını veriyor. Bu kadar net bir sonuç duymak beni şaşırtıyor. Sonuçta bu 3 basamaklı bir asal sayıya ulaşmak basit bir çarpma işlemi ile yapılamaz. Üstün zekalı bir şoföre denk geldiğimi düşünüp devam ediyorum. Bir süre sonra emin olmak için bir başkasına soruyorum. Pek kendinden emin olmasa da 300km cevabını veriyor. Bir başkasından da bir o kadar şaşırtıcı olan 100km cevabını alıyoruz. Burada insanlar genelde araba ile 4 saat sürer o zaman da 150km civarındadır diye düşündüklerinden km söylemek için uzun bir hesap yapmaları ve sizinde sabırla beklemeniz gerekiyor. Akşam net bir bilgi bulmak ile ilgili tüm ümitlerimiz tükenmişken İngilizce bilen bir üniversite öğrencisi ile tanışıyoruz ve ondan 400km ile rekor sonucumuza ulaşıyoruz. Buradan çıkarabileceğim tek sonuç burada insanların pek fazla seyahat edemedikleri oluyor. Bu yüzden de etrafları hakkında bir başka ülke kadar bilgi sahibiler. Gideceğiniz şehrin hangi yönde olduğu gibi bir basit sorunun cevabı hakkında bile emin olmadan önce birkaç kişiye sormanız gerekiyor. Sonuç 135km civarında ve google map ile 10km fark ile doğru sonuca ulaşmanız mümkün. Sadece şehirler google map te tam olarak belli olmadığından tahmini bir noktadan mesafe ölçümü yapmanız gerekiyor.
Harau vadisinden sonra kendimiz çok fazla zorlamamaya karar verip sadece 50km yol geldiğimiz Bukittingi’de ilk defa bir şeyler yazma fırsatı yakalıyorum. Bukittingi’de bir gece geçirdikten sonra 44 tane viraj atlatarak 18km ortalama hızla dimdik yokuşlardan ineceğimiz Maninjau gölüne geliyoruz. Burası ilk gelişimizde bize kendisini göstermiyor. 44 virajın tepesinde durup aşağıya gölün olması gereken yere baktığınızda sadece beyaz sis görebiliyorsunuz. 44 virajdan sadece ilki kendisini bu sis beyazlığının arasından gösterebilecek kadar cesaretli. Diğerleri bizim için bitmek tükenmek bilmeyen sürprizler olacak. Maninjau gölüne bir sağ bir sol yaparak indikçe sis aralanmaya göl belirmeye başlıyor. Burası için sanırım 700m iniş yapmak ve gölü 22 defa sağınızda 22 defa solunuza almanız gerekiyor. Virajlarda 180 derece dönüş gerektiğinden bir çok geniş araç dönmeyi başaramıyor ve yolu tıkıyor.
Göle indiğimizde daha kalacak yer bile bakamadan yolda bize söylendiğine göre bizden 1-2 saat önde olan ve göle bizden önce varan dinlendikten sonra da Bukitting’ye dönmeye hazırlanan Alman bir bisiketçi ile tanışıyoruz. Bir süre konuştuktan sonra birbirimizi yollarımızdan alıkoymayıp ayrılıyoruz. Gölde otel aramak için çok fazla zaman kaybetmeyip ilk gördüğümüz güzel ve ekonomik Homestay’e yerleşiyoruz. Burada yapacak çok fazla bir etkinlik yok. Fakat sakin olduğu için 2 gece burada kalmayı ve şehirlerin gürültüsünden biraz olsun kendimizi arındırmaya karar veriyoruz. Eğer yolunuz buraya düşerse yakınlarda ki sıcak su kaynağında vakit geçirmeyi ve buranın tek bira içebileceğiniz mekanı olan –şimdi adını unuttuğum- barda oturup sahibinin güzel sohbetini dinlemenizi tavsiye ederim.
Burada ilginç bir bilgiye de ulaşıyoruz. Kadınlar açısından sanırım ilgi çekici olan durum şu; burası west sumatra denilen gölge ve bu bölgede anaerkil bir yapı var. Yani bir erkek bir kadınla evlenirse kendi soy ismini değiştirmek zorunda. Evlendiği kişinin soy ismini taşımak zorunda. Tabi hepsi bu değil. Eğer boşanmak isterse ne yazık ki her şeyi kadın tarafına bırakmak zorunda. Yani kadın burada kraliçe. Bu durumun olabileceği ender bölgelerden birisindeyiz ve sanırım burada 4 kadın ile evlenmek İslam erkekleri açısından imkansız.
Gölden sonra tekrar Bukittingi’ye dönüyoruz fakat bu sefer daha farklı bir yolu izlemeye karar veriyoruz. Tam 18. Km den sonra solda ki yol ayrımına sapıp bir kalyonun içinden geçerek hem yolu 10km kısaltıyoruz hem de eşsiz doğanın tadını çıkartıyoruz.
Bukittingi’den sonra Elif’le otobüs ile Toba gölüne gitmeye karar veriyoruz. Fakat yaklaşık 450km olan yolu otobüsle 17 saatte alabileceğimizi utanmadan söylüyorlar. Sanırım otobüsler burada 22km ortalama hızla gidiyorlar. Tahmin edebileceğiniz gibi bu kadar antrenmandan sonra bizde aynı sürede bu mesafeyi alabiliriz. Gece erken yatıp sabah yağmuru azaldığı zaman bisikletlerle meşhur “trans-sumatra highway” yolunda mesafe kat etmeye başlıyoruz. Bu yol tavsiye edilmeli de edilmemeli de. Bence edilmeli çünkü yüksek dağların tepesinde manzaraya hakim şekilde ilerliyorsunuz ve sayısız ormanın içinden geçiyorsunuz. Yol ekvatora rağmen serin rüzgarsız. Ayrıca bisikletle ekvator çizgisinden geçmenin ayrıcalığını yaşayabilirsiniz. Ve gene bence tavsiye edilmemeli çünkü bazen canınızı sıkacak zorluklarla karşılaşabiliyorsunuz. Birincisi Müslüman bölgede 4 gün ilerlemeniz gerek. Kimse alınmasın ama üzerimize araba sürerek bizi yoldan çıkarmaya çalışan insanları sadece bu Müslüman bölgede gördüm. İkincisi gene insanlar, üçüncüsü gene insanlar. Ama Toba gölüne yaklaştıkça insanlar güzelleşmeye ve size daha iyi davranmaya başlayacaklar.
Trans- Sumatra’da 1 hafta yol aldıktan sonra en sonunda Toba gölünü yukarıdan görüyoruz. Ama öncesinde Sumatra karayolunda geçen birkaç günü anlatmak gerek. İlk konaklama yerimiz Panti isminde ufak bir kasaba oluyor. Burada merkeze 5 km mesafede birkaç evden oluşan bir yerde kalıyoruz. Akşam ufak bir tur yaptıktan sonra erkenden yatıp Panyabungan’a doğru yola çıkıyoruz. Sumatra’da ilk işiniz iyi bir harita bulmak olsun. Çünkü eğer google map ile hareket ederseniz hangi kentlerin büyük hangilerinin ufak yerler olduğunu bile göremezsiniz. Bizim haritamızda yol üzerindeki büyük yerleşimler belirgin fakat google map te bazılarını görmek için iyice yaklaşmanız gerekiyor.
Panyadungan’da bir gece kaldıktan sonra yola devam edip Padang Sidem Puan’a varıyoruz. Burada bir bisikletçi ile tanışıyoruz. Bu arkadaş bize kalacak yer konusunda yardımcı olduktan sonra akşam tekrar buluşup onun evine gidiyoruz. Evde ilginç koleksiyonlar yapmak gibi bir hobisi olan abisi ile tanışıyoruz. Bizim ilgileneceğimizi düşündüğü ilk koleksiyon 10-12 parçadan oluşan bir antika bisiklet koleksiyonu. İtalya, İngiltere, Almanya gibi çeşitli ülkelerden topladığı yaklaşık 60 yıl öncesine ait çeşitli bisikletler içinde vakit geçiriyoruz. Bunların bir kısmında şimdilerde tekrar moda olan göbekten vites sistemi var. 3lü sistem olan bu bisikletler genelde göbekten frenliler. Alman malı ve benim en çok beğendim bisiklet ise bir kargo bisikleti. Bagaj kısmı normalden daha uzun ve oldukça sağlam yapılmış. Ayrıca önemli bir farkı var ki o da hem kadın hem de erkek kullanıcılar için adapte edilebilmesi. Ortada yere paralel olan demir demonte ve kadın kullanıcılar için gerektiğinde çıkartılabiliyor.
İlgimizi çeken diğer koleksiyon ise ilki ile tam bir tezat oluşturan sigara koleksiyonu. Sadece Endonezya’da üretilen yerli sigaralardan tam 800 farklı sigara. Yani bir anda Endonezya malı olan 800 adet farklı marka sigarayı inceleme şansı buluyorsunuz. Bu sigaraları elde etmek için ülkenin çeşitli yerlerine gitmesi ve uzun zaman harcaması gerekmiş. Burada bir not eklemek isterim. Endonezya bir ülke olmasına rağmen çok büyük ve bu yüzden ülkeyi bir kıta gibi düşünmek şehirleri de ülkeler gibi düşünmek bazı şeyleri anlamayı kolaylaştıracaktır. Çünkü burada ne kadar çok dilin konuşulduğunu belki kendileri bile bilmiyorduk. Sadece bizim geçtiğimiz yol üzerinde birbirinden farklı diller konuşan 8-9 farklı bölge vardı. Benim tahminim sadece sumatra’da 50’nin üzerinde dil konuşuluyor olmalı. Aynı şekilde 800 tane birbirinden farklı yerel sigara markasını başka bir yerde görmek mümkün değildir. Zaten yolların durumu şehirler arasında ki iletişimi o kadar koparmış ki 150km yolu araba ile ancak bir günde gidebilirsiniz. Mesela burada arasında 150km olan iki şehir bizde Yozgat-İzmir kadar birbiri ile iletişim halinde.
Evde bisiklet ve sigara koleksiyonundan sonra kitap, oyuncak ve çizgi roman koleksiyonuna bakıyoruz. Endonezya’ya ait çizgiromanlar ayrı bir inceleme konusu olmalı; bildiğimiz Süpermen, Spiderman burada yeni isimlerle tekrar yaratılmış ve tam anlamı ile Endonezyalılaştırılmış. Burada tapınağa girerken ayakkabılarını çıkaran Supermanler bulmanız mümkün olmuş bu sayede. Ayrıca tarihlerinde efsaneleştirilmiş bir çok kahramanın da çizgi romanını inceleme şansımız oluyor.
Ertesi gün Sipirok’ta bir gece konaklayıp Tarutung’a varıyoruz. Tarutung için şunu söyleyebilirim ve medeniyet. İnsanlar sonunda rahatsızlık vermekten uzak hale geliyorlar. Tarutung ile ilgili önemli bir bilgiye birkaç gün sonra ulaşacağım fakat yeri gelmişken söyleyeyim. Burası Hıristiyanlığın Endonezya’ya ilk geldiği bölgeymiş. Ve Hıristiyanlık buradan diğer bölgelere yayılmış. Bana anlatıldığı kadarı ile sadece Sumatra değil tüm Endonezya’da ki ilk Hıristiyan şehir burasıymış.
Tarutung’ta bisikletlerimizi iyice temizliyoruz. Çünkü yolda 1km boyunca devam eden ve yüksekliği ayak bileklerime kadar gelen bir çamurun içinden geçmek zorunda kaldık. Temizlemeye çalışmamıza rağmen tüm zincir ve jantları çamurdan koruyamamıştık. Ve devam eden birkaç km içerisinde de fren pabuçlarımız tamamen ermişlerdi. Bisikletlerin temizliği bittikten sonra şehirde ki tek pabuçlarına ulaşabiliyoruz. Tek dememin sebebi bu pabuçlar satılmayı bekleyen yeni bir bisikletin üzerinde ve biraz ısrar edince bisikletten söküp bize vermeye razı oluyorlar. Başka bir yerde de v fren için olan bu pabuçlardan bulmak imkansız.
Burada benim için derin bir stres kayağı olan bir sorun ile mücadele ediyorum. İlk olarak 1 hafta öncesinde maninjau gölünden geri dönerken lastiğim patlamıştı. Basit bir yama ile deliği onarmama rağmen lastik tekrar indi. Önceki turumda yama konusunda uzmanlaştığım için yamanın yanlış uygulanma olasılığını düşünmedim bile ve iş lastiği tekrar çıkardım. Kötü bir sürpriz beni bekliyordu. Dandik iç lastik iç taraftan yarılmaya başlamıştı. Yarığı onarmak için her zımpara sürtüşümde yarık daha fazla ilerliyordu. Bu tür turlarda klasik bir durum vardır. Eğer lastiğinizde bir sorun varsa 3000km sabırla bekler ve ortaya çıkmak için Endonezya gibi olabilecek en kötü yerlerden birisini bulur. Geçen turumda da dağılmış göbekleri her 250km bir açıp tekrar toplayarak Laos’u ve Kamboçya’yı geçmek zorunda kalmıştım. En geniş yamam ile yarığı onarıyorum. Ama ertesi gün tekrar hava kaçırıyor. Yarık ilerlemiş ve 2 geniş yama daha ekliyorum ve 2 gün sonra iki yama daha. Daha da kötüsü yanımda yedek lastik yok ve bu yamalı bohça ile ilerlemek zorundayım. Benim kullandığım lastik 26” ve iğne sibop. Bu lastikten bulunduğum bölgede bulmam imkansız ve tek çarem Medan’a ulaşmak. Çok geçmeden Trans sumatra yolunun ortasında sibobun iki yanından yarılmaya başladığını görüyorum. Üst üste 3 tane yama ile sibobu onarıyorum. Toplam 9 yamayı 5 gün içinde yapmak zorunda kalıyorum. Bir sonra ki günde de 28lik iç lastiği kesip 26” boyutuna getirip birleştiriyorum. 2 saat süren zımrapa ve yapıştırma aşamasının sonunda lastik 5dk kadar hava basıncına dayanıp patlıyor. Ve dün yolda Toba gölüne gelirken tekrar yarıktan hava kaçırmaya başlıyor. Bütün yapmış olduğum yamaları söküp yerine yenisini yapıyorum. Toplam 14 yama oluyor fakat 20.km de tekrar lastiğimi onarmak zorunda kalıyorum fakat bu sefer siboptan. Yapmış olduğum 3 yamanın üzerine 2 tane daha yenisini ekliyorum. Ve bir hafta içerisinde ki 16. Yama ile bu satırları yazıyorum. Tek tesellim Medan’a 180km mesafede olmak ve gerektiğinde 7-8 saatlik bir otobüs yolculuğu ile kente oluşabilmek. Orada sorunumu çözemesem bile feribot ile geçeceğimiz Malezyada kesin çözümü bulabileceğimi biliyorum.
Tarutung dan sonra nihayet Toba Gölünü yükseklerden görebiliyoruz. Tam bu sırada Endonezya’da ki ikinci bisikletçi ile karşılaşıyoruz ve anlattıkları sayesinde Toba gölünde Tuktuk adasında keyifli vakit geçireceğimizden emin oluyoruz. Tabi onu da ileride karşılaşabileceği bazı sevimsiz sürprizler konusunda uyarıyoruz.
Balige Toba Gölü kenarında ki ilk kent ve göl havası burasının insanını da yumuşatmayı başarmış. Tanıştığımız insanlar ile güzel vakit geçiriyoruz. Hatta bir tanesi ile sabah 8 kahvaltı yapmak üzere sözleşiyoruz. Burada en son oturduğumuz ve birer çay içtiğimiz mekanda gençlerden oluşan bir grup etrafımızı sarıyor ve tarzanca olarak konuşmaya çalışıyoruz. Çok geçmeden burnuma gelen bir benzin kokusu beni rahatsız ediyor. Akvaryumcudan bir Japon balığı alırsanız muhtemelen bir torbaya su ile birlikte koyup elinize vereceklerdir. Bu şeffaf plastik torbanın daha büyüğü yanıma gelen geçlerin birisinde ve elinde ne taşıdığını sorunca “benzin motor için” diyor ve diğer eli ile sigarasını içmeye devam ediyor. Bir yandan çocuğu elindeki benzini akvaryum balığı gibi torbada dolaştırışını, bir yandan diğer eli ile sigara içişini ve bazen sigara ile benzini aynı elde tutuşunu izlerken yanda yemek yapılan ocaklardan uzak durması için çeşitli bahaneler düşünüyorum. Elif’le daha çaylarımızı bitirmeden kalkıyoruz ve çocuk yanındakilerle havaya uçmadan oradan uzaklaşıyoruz. Belki ben biraz fazla tedbirli davranıyorum fakat yanan bir sigaranın 15cm yakınında yada hararetle yemek yapılan 3 ocağın 1m uzağındaki 3lt benzini yanımda görmek bana göre değil.
Ertesi gün Toba gölüne doğru yola çıkıyoruz. Daha önce anlattığım sibop üzerine 2 yeni yama bu yolda yapılıyor ve sorunsuz bir şekilde beni Tuktuk adasına kadar getiriyor. Lastiğimin havasını otele gelir gelmez indiriyorum ve içindeki basıncın yamalara zarar vermesini engelliyorum.
Toba Gölü sanırım Sumatranın en büyük krater gölü. Göl deniz seviyesinden 1000m yükseklikte fakat göle varmak için çok daha yükseğe tırmanmanız gerek. Göl sönmüş bir yanardağın tepesindeki kraterde yer alıyor ve gölün ortasında çevresi 150km olan bir ada yer alıyor. Bizim konaklama mekanımız bir çok turistin ziyaret ettiği bu ortadaki adanın kuzeyinde ki Tuktuk yarımadası. Buradaki konaklama imkanları oldukça fazla bu yüzden de gelmeden önce iyi bir araştırma yapmanız yada acele etmeden en iyi vakit geçireceğiniz yeri seçmeniz gerekiyor. Çünkü buradaki yerlerin hepsi sizi etkileyecek güzellikte ve ilk etkilendiğiniz yerde kalıp ertesi gün daha güzel bir yer görüp pişmanlık duymanız olası.
Yarın adanın etrafında bir tur atmayı planlıyoruz. Tabi bunu bisikletle değil kiralık motor ile yapacağız. Adanın etrafı 150km olmasına rağmen oldukça dağlık. Ve buradaki volkanik dağlar hiçbir yerde göremeyeceğiniz kadar acımasız olabiliyorlar.
Şimdilik Sumatra ile ilgili anlatacaklarım bunlar. Umarım keyif almışsınızdır. Sumatra bisiletçi için zor bir yer. Daha önce gördüğüm ülkelerle kıyaslarsam en kötü yollara sahip yer Kamboçya ve ikinci sırada Endonezya-Sumatra var. Sonra 3. Sırada Türkiye, Malezya ve Suriye var. En iyiler ise ilk sırada tartışmasız Tayland ve ardından Laos. Eğer burada bisiklete binecekseniz Mutlaka Medan’dan başlamanız ve Hıristiyan bölgeleri gezmelisiniz. Bu çok daha fazla keyif almanıza neden olacaktır. Tüm zorluklarına rağmen Malezya’dan daha çok keyif alınabilecek bir doğası var. Ve benim başıma gelenlerden aldığım bir ders; bisikletiniz 3000km bir sorun çıkarmamış olabilir ama bu sorun çıkarmayacağı anlamına gelmez. Bu yüzden de Endonezya gibi hiçbir yardım alamayacağınız yerlerde mutlaka tüm malzemelerinizi yanınızda bulundurmanız gerekiyor. Aksi halde en yakın bisikletçiye bin km uzaklıkta çözüm yaratmak zorunda kalabilirsiniz.
Evrim.
